به رگهاى دل این آدمى گوشتپاره‏اى آویزان است که شگفت‏تر چیز که در اوست آن است ، و آن دل است زیرا که دل را ماده‏ها بود از حکمت و ضدهایى مخالف آن پس اگر در دل امیدى پدید آید ، طمع آن را خوار گرداند و اگر طمع بر آن هجوم آرد ، حرص آن را تباه سازد ، و اگر نومیدى بر آن دست یابد ، دریغ آن را بکشد ، و اگر خشمش بگیرد بر آشوبد و آرام نپذیرد ، اگر سعادت خرسندى‏اش نصیب شود ، عنان خویشتندارى از دست بدهد ، و اگر ترس به ناگاه او را فرا گیرد ، پرهیزیدن او را مشغول گرداند ، و اگر گشایشى در کارش پدید آید ، غفلت او را برباید ، و اگر مالى به دست آرد ، توانگرى وى را به سرکشى وادارد ، و اگر مصیبتى بدو رسد ناشکیبایى رسوایش کند ، و اگر به درویشى گرفتار شود ، به بلا دچار شود ، و اگر گرسنگى بى طاقتش گرداند ، ناتوانى وى را از پاى بنشاند ، و اگر پر سیر گردد ، پرى شکم زیانش رساند . پس هر تقصیر ، آن را زیان است ، و گذراندن از هر حد موجب تباهى و تاوان . [نهج البلاغه]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :14
بازدید دیروز :19
کل بازدید :29513
تعداد کل یاداشته ها : 27
04/4/20
9:58 ص

                  ازمایش                                                                                                                                                                                                                                          درکوچه ای ومن دوبارهازتو خواهش میکنم                                                                                         تو می روی وردبایت رانوازش می کنم                                                                                                 گفتم شبی تکلیف چشمم رامشخص کن وتو                                                                                   گفتی صبوری کن که دارم ازمایش می کنممؤدب                                                                                                                       هدیه                                                                                                   شبی به دست من ازشوق سیب دادی تو                                                                                           نگو که چشم ودلم رافریب دادی تو                                                                                                      تو اشنای دل خسته ام نبودی حیف                                                                                             ودرد رابه دل این غریب دادی تو دوست داشتن                                                                                                                                                                                                                        


تنها